Wachten op de tyfoon

Daar zitten we dan, na 2 dagen weer veilig terug in Chiayi, een grote plaats aan de zuidwest kust van Taiwan. Eigenlijk waren we niet van plan terug te keren naar deze stad, maar het werd ons aangeraden de bergen te verlaten. Er komt namelijk een tyfoon aan. Fung Wong, zoals de tyfoon heet, is al over de Filipijnen getrokken. Daar zijn de straten volgelopen met water. De mensen zwommen door de straten zag ik op het nieuws. Doordat de tyfoon al zoveel water heeft laten vallen, is het nu een tropische storm geworden.
De afgelopen dagen hebben we weer van alles meegemaakt.

Terug in de tijd

Woensdag waren we in Chiayi aangekomen. Daarvoor hadden we een paar dagen doorgebracht in Tainan. In deze stad staat nog een deel van Fort Zeelandia, gebouwd door Nederlanders in de tijd van de VOC. Elke keer in Azië verbaas ik mij er weer over hoeveel invloed Nederland hier heeft gehad in de 17e eeuw. In Tainan sliepen we in één van de beste hostels die we gezien hebben in Taiwan. Dorm 1828. Mooi ontworpen gebouw met ruime kamers, goede bedden, mooi design, schone toiletten en douches… echt een top plek. Ook een prachtige keuken met tafels om te zitten. We voelden ons er erg thuis. Elke dag relaxten we in het hostel en aan het eind van de middag gingen we de stad in. Dat deden we vooral omdat het zo ontzettend heet is. 

Fort Zeelandia, opgericht door Nederlanders, in het huidige Taiwan.

We waren dus woensdag in Chiayi aagekomen in het An Jan Lie hostel. Vanaf het station 10 min. lopen. We moesten met de lift naar de 14e verdieping van een torenflat. Aangekomen in onze dorm hadden we een gruwelijk uitzicht over de stad. Prima hostel! ’s Avonds liepen we wat door de stad met een Taiwanees uit Taipei, Henry, die we leerden kennen in het hostel. We aten her en der wat op de Night Market (die je in elke stad kunt vinden).

Uitzicht vanuit onze dorm

De woonkamer van het gezellige hostel

Fenqihu

Donderdagochtend vroeg gingen we met de trein naar Fenqihu. Een berg dorpje op 2 1/2 uur rijden. De spoorrails was ooit aangelegd om hout uit de bergen naar de stad te vervoeren. Nu zaten we in een toeristentrein vol met Chinezen. Chinezen reizen alleen in grote groepen en slapen alleen in hotels van Chinese eigenaren. De Chinezen hadden alle zitplaatsen al een paar dagen daarvoor opgekocht, dus wij moesten staan. Nou mooi niet, we legden onze backpacks in het gangpad en gingen daar op zitten. We genoten van de uitzichten terwijl we de bergen in slingerden. Het was bewolkt, helaas konden we niet veel zien.

We kwamen aan in het bergdorpje Fenqihu. We gooiden onze backpacks weer op de rug en liepen het dorpje in. Dat zat vastgeplakt aan het stationnetje. Fida vroeg de weg naar het hostel dat we gereserveerd hadden; Catholic Hostel. We liepen een stuk de berg af en kwamen bij een klein kerkje uit. We zagen verder niemand. Na even wachten kwam er een nonnetje tevoorschijn. Ik denk dat ze wel 75 jaar oud moet zijn geweest. Ze kwam origineel uit Zwitserland, maar werkte hier al 20 jaar. Wow! Ze hielp ons met wat informatie en bracht ons naar de kamer.
We deden een dutje. Het was heerlijk koel in de bergen. 24 graden in plaats van 33. Heerlijk was het!
Omdat we ook naar Alishan NP wilden, ging ik bellen om een kamer te reserveren. Helaas kregen we slecht nieuws te horen. Er zou een tyfoon aankomen. We konden geen kamer reserveren, want waarschijnlijk gaat het hele nationale park dicht. Dat was een teleurstelling, want we hadden hier juist enorm zin in. Na overleg met de non besloten we morgen dan maar terug naar Chiayi te gaan en daar de tyfoon uit te zitten.

We maakten wel nog een prachtige wandeling door de bossen rond Fenqihu. Bossen met hoge Taiwanese cypressen en een bijzondere vorm bamboo. ‘Square bamboo’ genaamd. Je ziet het niet meteen, maar wanneer je met je vingers voelt merk je het wel. Deze bamboe heeft een vierkante vorm. Na deze prachtige wandeling over een bemost boardwalk kwamen we terug in Fenqihu uit. We speelden een potje Canasta en aten ’s avonds bij een restaurantje. Via Google Translate probeerden we wat te eten te bestellen, want niet iedereen spreekt hier Engels. Uiteindelijk belde iemand z’n dochter, die Engels sprak, via haar deden we toen onze bestelling. We kregen ook nog een heerlijke super luchtige cake als toetje. Zo lief!

Hij sprak geen Engels, maar hielp ons zo goed als hij kon.

Vrijdag werd ik al vroeg wakker, Fida lag nog heerlijk te dromen. Ik keek uit het raam en zag zowaar blauwe lucht. Ik dacht dat er een tyfoon kwam… Ik besloot nog een rondje door het dorp te lopen en schoot wat foto’s. Het dorpje was rustig en vredig. Heerlijk om in de bergen te zijn, frisse lucht, vogels die fluiten en lekkere stilte. Heel anders dan in de grote stad waar we alweer een week waren geweest.

Alishan

Toen we wilden uitchecken was daar de ‘vader’ van Catholic hostel. Een vriendelijke (bierbuikje, baard) man. Hij was geboren in Polen, maar werkte nu al lange tijd hier in de bergen. De kerk hielp hier de mensen met gezondheidszorg, educatie en andere projecten. Hij vertelde ons dat het vandaag nog prima weer zou zijn. En dat we gewoon naar Alishan konden gaan. Zo gezegd zo gedaan. We dumpten onze grote backpacks in z’n kantoortje en namen onze dagrugzakken mee in de bus. Om 10.15 kwamen we hoog in de bergen aan. Op zo’n 2000 meter hoogte.

Helaas bleek Alishan ook hier ontdekt te zijn door de Chinese groepsreizen. We besloten een treintje te nemen naar een stationnetje, vanaf daar te lopen door het bos naar een ander stationnetje en vervolgens weer met de trein terug te gaan naar Alishan. Helaas waren er nog honderden Chinezen die precies hetzelfde deden. Zij gedroegen zich echter alsof ze in Disneyland waren. Hard praten, lachen, rennen, gillen en geen rekening houden met twee backpackers uit Nederland. (beetje zwart/wit geschreven hoor). We zorgden dat we op afstand bleven van de groepen.
We genoten van het prachtige bos, dat sinds 1947 volop gegroeid is. Daarvoor zijn namelijk bijna alle bomen die er stonden weggekapt en per trein weg gevoerd. De bomen waren soms honderden jaren oud.

Na de wandeling en de trein, sprongen we in de bus om onze backpacks op te halen. Helaas ging de bus niet helemaal terug naar Fenqihu, dus moesten we proberen te liften. Na 5 minuten gelopen te hebben werden we opgepikt door… een tourbus vol… karaoke zingende Chinezen!!!

Uiteindelijk waren we om 19.00 weer terug in Chiayi. We checkten weer in bij hetzelfde hostel, zelfde kamer. Nu maar afwachten wat de tyfoon gaat doen. Het schijnt dat er vooral heel veel regen zal gaan vallen. We weten nog niet waar we hierna heen gaan. Sowieso vliegen we volgende week zaterdag naar Bangkok, om vervolgens 1 week te gaan duiken en chillen op Ko Tao!

Fung Wong, de tyfoon komt eraan!