Mijndorpjes, watervallen en lantaarns bij de Pingxi spoorlijn.

Woensdag 24 september was een bewolkte dag in Taipei. Nu zul je denken, niet echt een goede dag om op pad te gaan. Toch kwam het ons goed uit. Door de bewolking was het al snel 5 graden kouder dan normaal. Met een gemiddelde dag temperatuur van 34 graden scheelt dat een hoop zweet. De zomer is namelijk heet in Taiwan! Dus, ondanks de bewolking, sprongen we om 10.00 uur in de trein op weg naar Pingxi.

In de bergen ten oosten van Tapei werd in de 19e eeuw kool ontdekt. En aangezien in die tijd bijna alle elektriciteit werd opgewekt met kool, werden al snel de eerste mijnen geopend. Om de kool naar de fabrieken en havens te kunnen brengen werden er spoorlijnen opgezet dwars door de bergen. Het was een heel hard leven voor de mijnwerkers, die vaak half naakt de mijn ingingen vanwege de enorme hitte. Sinds 1987 zijn de meeste mijnen gesloten. De spoorlijnen en de verschillende dorpjes die langs de lijnen waren ontstaan, werden toeristische attracties.

Onze eerste stop was Houtong. Dit was één van de grotere mijndorpjes uit die tijd, gelegen langs de Keelung River. Er was hier een installatie om de kool schoon te maken, één van de modernste in die tijd. Nu een wegrottend betonnen gebouw. We liepen het dorpje in en zagen overal katten. Wat bleek, dit dorpje staat nu vooral bekend om de grote populatie katten die hier ‘wonen’. Overal waar we liepen, kwamen we wel een kat tegen die lekker lag te relaxen of kopjes kwam halen.

Overal katten in Houtong.

We staken een brug over en zagen een soort van mijn. Een vrouwtje riep in het Chinees iets, wees naar de mijn en een treintje en in het enige Engels dat ze kende: ‘150 dollar’. Nu is dat Taiwan dollar en geen US dollar, dus komt het neer op ongeveer €3,50. Met wat handen en voeten kwamen we er achter dat we met het treintje een stukje van de mijn in konden. Eerst bezochten we een soort museumpje en maakte een foto in mijnwerkerskleding. Daarna sprongen we een houten bakkie in, dat achter een klein, maar krachtig locomotiefje hing. Er werd een Taiwanese man opgetrommeld en die reed met ons een rondje door een stukje van de mijn. Het water sijpelde her en der door de tunnel heen. Halverwege stopten we en vertelde de man iets. Hij sprak een beetje Engels. Hij wees de dynamiet-opslag aan, oude spoorlijnen en vertelde dat hij zelf ook in de mijn gewerkt heeft.
We liepen nog verder ’t dorpje door en aten als lunch noedelsoep met extra groente.

Deze man had zelf in de mijn gewerkt. Nu rijdt hij toeristen rond met dezelfde trein als toen. Gelukkig een stuk minder zwaar werk.

Volgende stop was: Sandiaoling Station. Vanaf hier maakten we in 3 uur een prachtige wandeling door de jungle. We kwamen langs 3 grote watervallen. We moesten over touwbruggen en een trapladder van boomstammen. We zagen tientallen gigantische rupsen. Na een tijdje begon het te onweren. De donder kwam steeds dichter bij. Gelukkig bleef het veilig genoeg en kwamen we half nat geregend weer veilig terug bij het Sandiaoling Station.

   

We besloten nu de trein helemaal naar het eindstation te nemen; Jingtong. Dat dorpje was niet veel bijzonders.

Een stukje terug lag het bekende Pingxi. Hier stapten we wat langer uit. Veel lokale en Chinese toeristen komen hier om lantaarns op te laten voor goed geluk. Eén keer per jaar is hier een festival en dan worden er honderden tegelijk opgelaten. Nu is het een toeristische activiteit geworden en is er niets meer over gebleven van de vroegere traditie. In die tijd werd een lantaarn namelijk opgelaten als teken dat er iemand had gestolen. Het was wel een mooi gezicht om de grote lantaarns te zien oplichten en -stijgen.

Lantaarns oplaten in Pingxi, voor goed geluk…

We waren nogal moe en het was ondertussen al half 8. We namen de trein terug naar Taipei. We gingen helemaal voorin zitten en hadden wat contact met de machinist. Ik maakte foto’s van hem. Vervolgens nam hij foto’s van ons. Ten slotte wilde hij ook nog een selfie met ons erop maken. Vriendelijke man met z’n mooie pet.

De machinist en z’n collega op het perron.

In een ondergrondse shopping mall in Taipei kwamen we een Indonesisch restaurant tegen. Mmm, daar aten we heerlijk; Mie Goreng Ayam! Een goed einde van een mooie afwisselende dag.