Roadtrip down south

Op 11 november leverden we onze campervan in Hobart in. We namen het vliegtuig naar Sydney waar we diezelfde avond nog in Bondi in een pub stonden met vrienden uit Nederland. John en Marijke (de ouders van Mariska) waren in Australië op vakantie en verbleven nu bij hun zoon en zijn vriendin; Marc en Maaike. We hadden een supergezellige avond en hebben flink gelachen. Er was een extra feestelijk tintje aan dit bezoek aan Bondi Beach, want Marijke werd 60 jaar! Dat vierden we woensdag met een stukje taart, een wandeling langs de kust naar Cogee, een heerlijke lunch en een gezellige barbecue op het strand. Tijdens de wandeling liet John ons kennismaken met geocaching. Wat is dat leuk, zeg! Het was erg bijzonder om zo ver van huis mensen van thuis te ontmoeten en het waren speciale dagen!

Na dit bliksembezoek aan Sydney waren we weer welkom bij Rudy en Therese (lucky us!). Samen met hun kleindochters Olivia en Isabella en later ook hun zoon Andrew, hadden we een ontspannen lang weekend bij Smiths Lake. Mijn quilt was teruggekomen dus daar kon ik de laatste hand aan leggen, Sven kon zijn foto’s bewerken en samen met de familie hadden we het fijn… heel fijn! Lekker eten, veel lachen, uitrusten, spelen met de meiden, waterskiën en nog eens lekker eten. Therese kan echt heerlijk koken!

Woensdag 19 november haalden we onze nieuwe campervan (Juju) op in Sydney. Dit keer is het plan om naar Adelaide te reizen. Daarvoor hadden we in eerste instantie ruim 3 weken gepland, maar dat hebben we inmiddels verlengd tot 4 weken. Vanuit Sydney reden we naar Blackheath in de ‘Blue Mountains’. Daar staan de beroemde ‘Three Sisters’ en als toerist in Australië moet je dat toch wel gezien hebben. Voor Sven werd dit de tweede keer, maar voor mij was het voor het eerst.

Het was mooi, maar het gebied eromheen maakte meer indruk. De Blue Mountains danken hun naam aan de blauwe gloed die rond de bergen hangt. Dat komt door de verdampende eucalyptusoliën uit de bomen en dat geeft een bijzonder effect. We sliepen ook een tweede nacht in dit gebied, in Katoomba. Maar niet voordat we een oude bekende uit Myanmar opspoorden in zijn woonplaats Blackheath. Adrian ontmoetten we in Hsipaw in ons guesthouse en hij vertelde ons dat hij altijd te vinden zou zijn in één van de café’s terwijl hij zijn kruiswoordpuzzel zat te maken. We liepen alle café’s langs en kregen ergens zijn telefoonnummer. Hij was blij verrast en stelde voor die avond te eten bij een Indiaas restaurant met uitzicht op de Blue Mountains. Het was super mooi! We zaten er uren te kletsen en waren de laatste klanten die het restaurant verlieten.

Vanuit Katoomba moesten we terug naar Sydney om een probleem met de koelkast in onze campervan op te lossen. Uiteindelijk kregen we een nieuwere, betere campervan mee. Dat was fijn, want eerlijk gezegd hadden we onze draai in deze campervan nog niet echt gevonden. De nieuwe campervan (JP) is heerlijk! We hebben onze draai helemaal gevonden en alles werkt zoals het hoort.

Vanuit Sydney besloten we langs de kust naar het zuiden te rijden. We bezochten een blowhole in Kiama en keken naar het heerlijke ‘oceanbath’ waar mensen hun baantjes trokken.
We reden door mooie bossen en hadden dan weer prachtig uitzicht over de oceaan. Het landschap langs de kust is erg mooi. Gratis kamperen is er wel wat moeilijker en dat vonden we, zuinig als we zijn, natuurlijk jammer. 😉
John en Marijke hadden ons verteld over een mooie plek  die we zeker moesten bezoeken; Moona moona creek. Hier stroomt een riviertje uit in zee en kun je dus lekker door het zoete en zoute water lopen en/of zwemmen. We waren hier precies op tijd om lekker af te koelen. We speelden landverovertje op het strand met een stok en zwommen her en der. Toen we ons hadden afgedroogd en klaar waren om weer verder te rijden, sloeg het weer om. Het werd bewolkt en een stukje frisser.

Na een paar dagen langs de kust trokken we het binnenland in op weg naar Canberra. Ook daar zochten we iemand op die we tijdens het reizen hadden leren kennen. Steven ontmoetten we in Sydney in het hostel voor we naar Tasmanië reisden. Hij werkt bij de Australian National University en leidde ons rond op de campus. Dat is werkelijk een dorp op zich. Je zou bijna zin krijgen om ook weer te gaan studeren. Het is hier goed georganiseerd. Hij gaf ons tips waar we zeker naartoe moesten gaan en was ontzettend gul. Hij nam ons mee uit eten op de campus en vond het gezellig dat we langsgekomen waren. In de stad zijn alle musea gratis toegankelijk. We bezochten het National Museum, Exhibition Centre met geschiedenis over deze nieuwe, goed geplande stad (deed ons denken aan Almere) en natuurlijk hebben we ook het Oorlogsmonument met bijbehorend museum en het parlementshuis bezocht. Bij  ’the War memorial’ werden we rondgeleid door een vrijwilliger die de geschiedenis tot leven bracht.

Bij het parlementshuis waren we precies op tijd om het vragenuurtje bij te wonen. Wauw! Dat was een belevenis op zich. We keken onze ogen uit. De leden van het parlement waren niet stil wanneer de premier of iemand anders aan het woord was en door de ‘Madame Speaker’ werden ze dan de kamer uitgestuurd. Hierbij keken ze nog trots ook. Het was alsof we weer terug waren op de middelbare school met een stel pubers die het tof vonden om de leraren gek te maken. Wij vroegen ons direct af of deze manier van inefficiënt gekibbel ook in ons Nederlands parlement gebeurt. Dat zou echt zonde zijn van ons belastinggeld. Op deze manier kun je toch geen land besturen en daarbij was het echt geen mooi voorbeeld van hoe je met elkaar omgaat. Schoolklassen kwamen hier ook naar kijken. Wat voor idee krijgen scholieren van dit soort vertoningen? Het was vermakelijk, maar we kunnen ons goed voorstellen dat de Australiërs afhaken bij het zien hiervan.

De laatste avond in Canberra deden we iets wat we al heel lang wilden doen. We gingen naar een openluchtbioscoop en namen Steven mee als dank voor zijn gastvrijheid de afgelopen dagen. Op een veld in de botanische tuinen was een groot scherm neergezet en na zonsondergang begon de film. Het was wel echt een beetje fris, maar ook super tof om zo film te kijken.

Het plan na Canberra was om weer langs de kust te rijden, maar twee Duitse Australiërs op de camping overtuigden ons om via het binnenland te reizen. “De kust heb je ook wel een keer gezien,” zeiden ze. Ze raadden ons aan om door Cooma te rijden en dan door te reizen naar Mt. Kosciuszko National Park. We stopten in Cooma en bezochten daar een gevangenismuseum waar we een rondleiding kregen van een gedetineerde. Dat was zo bijzonder! Hij kon ons vertellen over verschillende instellingen die hij inmiddels van binnen had gezien en kon zijn verhaal goed vertellen met humor en veel historische feitjes. We waren onder de indruk van deze positieve omgang met gedetineerden. Er stonden namelijk geen grote hekken om het museum dus als de man kwaad zou willen, zou hij zo weg kunnen rennen. Hij doet op deze manier positieve ervaringen op en hopelijk helpt dat hem verder in de toekomst.

Het Mt. Kosciuszko National Park was zo mooi dat we er ruim 2 dagen hebben doorgebracht. We reden naar Charlotte Pass waar we een pittig wandelingetje deden naar de top van Mt. Stillwell. Vanaf daar hadden we goed uitzicht op de hoogste berg van Australië Mt. Kosciuszko (2228 m) die we de volgende dag beklommen. In de winter wordt er in dit gebied geskied, het zijn eigenlijk de Australische Alpen of de Snowy Mountains. Totaal anders dan in Europa waar kleine authentieke dorpjes zijn die ook echt bewoond worden. Hier zie je skiresorts met hotels die totaal verlaten zijn in de zomer. Echt heel anders. Wel krijgen we bij het zien van al die skiliften weer zin om te skiën. Wie weet… misschien redden we het om nog wat over te houden na deze reis, zodat we in februari nog kunnen skiën. 😀 In het Nationale park hebben we op de mooiste plekjes gekampeerd. De laatste nacht waren we omgeven door kangeroes. Van klein tot groot, gras kauwend, liggend en boksend. Het was allemaal te zien vanuit ons bedje in de campervan.

Inmiddels zijn we verder het binnenland ingetrokken waar we de Great Victorian Bike Riders (ongeveer  3000 deelnemers) tegenkwamen. Zij fietsen in zeven dagen ongeveer 600 kilometer. Indrukwekkend met dit landschap en deze weercondities. Ons plan is om weer richting de kust te rijden en dan komend weekend in Melbourne uit te komen. Vanuit Melbourne volgen we de Great Ocean Road, bezoeken de Grampians en gaan dan richting Adelaide. Daar leveren we op 16 december de campervan in. Twee dagen om de stad te bezoeken en dan proberen we op 18 december een relocation te doen. Dat houdt in dat we een camper huren voor één dollar per dag en dan in hoog tempo rijden naar de plek waar ze de camper nodig hebben. Van Adelaide naar Sydney is het zo’n 1400 kilometer en daar zouden ze ons dan vier dagen de tijd voor geven. Op die manier zijn we precies op tijd voor kerst in Newcastle en kunnen we toch nog wat mooie plekken onderweg bezoeken. Onze volgende update zal waarschijnlijk aan het einde van deze campingtrip zijn. De tijd gaat nu hard, nog vijf weekjes en dan gaan we alweer terug naar Nederland. Gek om dit vrije leven weer los te laten, maar zo fijn om jullie allemaal weer te zien en dichtbij te hebben. Stiekem beginnen we daar ook wel naar uit te kijken. Donderdag 8 januari vroeg in de ochtend zijn we er weer…